Είναι ένα πολύ ιδιαίτερο είδος αγάπης όταν τα κοριτσάκια που κάποτε κρατούσαν το χέρι μου ξαφνικά στέκονται δίπλα μου, σχεδόν τόσο ψηλά όσο εγώ. Όταν αρχίζουν να παίρνουν τις δικές τους αποφάσεις, να στηρίζουν η μία την άλλη, μερικές φορές να με προκαλούν αρκετά, και συνειδητοποιώ: Δεν είμαι πλέον ολόκληρος ο κόσμος τους, αλλά εξακολουθώ να είμαι ένα σημαντικό κομμάτι του.

Και αυτό ακριβώς είναι η ζωή με δύο έφηβες κόρες. Δύο ισχυρές προσωπικότητες, δύο απόψεις, δύο καρδιές και μια εντελώς νέα αίσθηση οικογένειας.

Άλλοτε δυνατά, άλλοτε ήσυχα. Συχνά χαοτικά, πάντα σε κίνηση. Για εκείνη και για μένα επίσης. Γιατί ναι, κι εγώ μεγαλώνω. Ως μητέρα. Ως γυναίκα. Ως άτομο.

Ήμουν ο ήρωας των κορών μου. Εγώ ήξερα τα πάντα. Εγώ φρόντιζα τα πάντα. Εγώ φρόντιζα τα πάντα.

Αυτές τις μέρες, μερικές φορές είμαι απλώς εγώ που τους ενοχλώ. Αλλά ταυτόχρονα, είμαι εγώ αυτή στην οποία απευθύνονται το βράδυ όταν κάτι τους ενοχλεί. Όταν έχουν ερωτήσεις, δεν θα ρωτούσαν κανέναν άλλον.

Αλλά σήμερα είμαι επίσης το άτομο από το οποίο αποστασιοποιούνται. Και μετά είμαι το άτομο στο οποίο πάντα βρίσκουν τον δρόμο της επιστροφής, άλλοτε σιωπηλά, άλλοτε δυνατά, αλλά πάντα ειλικρινά και με τον δικό τους τρόπο.

Είναι ένας χορός ανάμεσα στην εγγύτητα και την απόσταση, ανάμεσα σε συζητήσεις, δάκρυα, γέλια και εκείνες τις μικρές, πολύτιμες στιγμές όπου όλα είναι εύκολα.

Κάθε μέρα μαθαίνω ότι δεν είναι πλέον οι μικρές μου σκιές. Είναι οι δικές τους δυναμικές νεαρές γυναίκες με όνειρα, απόψεις και προοπτικές που δεν συμπίπτουν πάντα με τις δικές μου, και αυτό είναι καλό.

Γιατί πόσο υπέροχο είναι να τα συνοδεύω καθώς μεγαλώνουν; Να βλέπω τα δύο κοριτσάκια μου να γίνονται δύο υπέροχες νεαρές γυναίκες. Πώς διαχειριζόμαστε το σχολικό άγχος, τις εναλλαγές της διάθεσης, τις πρώτες ερωτήσεις για την αγάπη, τα πρώτα δράματα και μετά μια ακόμη βραδιά τηλεοπτικής εκπομπής με σνακ και κουβέρτες, όπου, φυσικά, ο καθένας έχει διαφορετική γνώμη.

Μερικές φορές πραγματικά αναρωτιέμαι πότε συνέβη αυτή η ενηλικίωση. Και μετά συνειδητοποιώ ότι δεν ήταν μια συγκεκριμένη στιγμή. Ήταν απλώς έτσι, με λίγο χάος, πολύ συναίσθημα και μια αγάπη που αλλάζει αλλά ποτέ δεν σβήνει.

Αυτή η περίοδος είναι άγρια, με προκαλεί. Αλλά με εκπληρώνει και με τρόπους που δεν είχα φανταστεί ποτέ.

Δεν είμαι πια απλώς «η μαμά με δύο μικρές κόρες». Είμαστε τρεις γυναίκες,

Συνδεδεμένοι από την ιστορία μας, από την εμπιστοσύνη μας και από μια αγάπη που δεν χρειάζεται ρόλο. Χρειάζεται μόνο μια καρδιά που παραμένει ανοιχτή.

Και όταν τα κοιτάζω και βλέπω πόσο καθαρά, πόσο γενναία, πόσο μεγάλα γίνονται, ξέρω

Δεν είμαι απλώς η μαμά της. Είμαι η σύντροφός της, η ακροάτριά της, το ασφαλές καταφύγιό της.

Και ειλικρινά; Αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσε να μου κάνει η ζωή.