Ik ben een moeder. Ik ben een alleenstaande ouder. Ik heb twee tienerdochters. Ik heb een fulltime baan. Ik organiseer, begeleid, werk, troost, steun en moedig elke dag aan. En soms... stort het allemaal op me in.

Niet vanwege een groot drama. Soms is het al genoeg als een tube tandpasta weer open is. Of als ik vijf dingen tegelijk moet doen – en niemand merkt dat ik mijn limiet allang heb overschreden.

Dan hoor ik mezelf scherper praten dan ik bedoelde. Dan ontglipt een geïrriteerd "Genoeg!". En nauwelijks is het uitgesproken of de vraag volgt:

Was dat woede – of was ik gewoon uitgeput?

Ik zei altijd: ik ben te opvliegend. Nu weet ik het: ik ben gewoon moe. Niet alleen fysiek, maar ook emotioneel. Omdat ik te lang sterk ben geweest, zonder pauze. Omdat ik vaak alles alleen doe, maar mezelf steeds door de vingers laat glippen.

Ik ken echte woede. De soort die me laat zien wanneer grenzen zijn overschreden. De soort die me laat zien wanneer ik voor mijn kinderen moet opkomen. Of voor mezelf. Maar dit, dit "spreken", is anders. Het is een overvloed. Het is het resultaat van dagen waarop ik doorzette, ook al was ik allang leeg.

Als moeder moet je jezelf vaak herpakken.

Je slikt je boosheid in, stelt je behoeften uit, legt het uit, bemiddelt en zet door.

Maar op een gegeven moment wordt je lichaam – of je stem – luid. Niet omdat je de controle kwijt bent, maar omdat je veel te lang niets hebt gezegd.

Ik leer beter te luisteren. Niet alleen als ik in paniek raak.

Maar daarvoor. Als ik merk: mijn nek spant zich aan. Mijn stem wordt kort. Mijn geduld raakt op – niet omdat ik boos ben, maar omdat ik overweldigd ben.

En dan vraag ik me af: wat heb ik nu eigenlijk nodig? Vijf minuten stilte? Iemand die vraagt hoe het met me gaat? Of gewoon toestemming om soms niet alles gedaan te krijgen?

Ik hoef geen superheld te zijn. Ik ben een vrouw die haar best doet. En ja, soms is geduld niet genoeg. Maar dat maakt me geen slechte moeder. Het maakt me een echte.

Woede of uitputting – soms voelen ze hetzelfde. Maar als ik kijk, als ik mezelf serieus neem, kan ik het verschil zien. En dan kan een uitbarsting veranderen in een pauze. Prikkelbaarheid kan een grens worden.

Overweldigd raken verandert in: “Ik heb mezelf even nodig.”

Ik ben er nog steeds – voor mijn dochters, met alles wat ik heb. Maar ik leer er ook voor mezelf te zijn. Want een sterke moeder kan ook zwak zijn. En dat is niet het tegenovergestelde van liefde. Het is de meest oprechte vorm ervan.

Ken je dat gevoel? Dat stille "Ik kan dit niet meer" dat ineens luid wordt? Laten we erover praten – van moeder tot moeder. Ik kijk ernaar uit van je te horen.