Ik dacht dat ik vergeten was hoe het moest. Die tinteling, die gloed, dat gevoel van jezelf verliezen in een blik.

Na de scheiding van mijn ex-man was er lange tijd alleen maar leegte. Niet de soort leegte die luid schreeuwt, maar de soort die stil is. Bijna onzichtbaar, maar zwaar, zo oneindig en drukkend zwaar.

Ik werd wakker en ik functioneerde. Ik functioneerde voor mijn dochters, voor het dagelijks leven, voor het leven. Ik glimlachte wanneer nodig, gaf antwoorden wanneer dat van me verwacht werd. Maar diep van binnen was het stil, gewoon stil.

Het was alsof iemand het licht had uitgedaan en ik eraan gewend was geraakt om in het donker te leven.

En op een gegeven moment begon ik te geloven dat dit precies is wat het nu is.

Mijn leven. Zonder opwinding. Zonder sterke emoties. Een rustig pad waarop ik sterk ben voor anderen, maar zelf niets meer voel.

Ik heb een thuis gebouwd voor mezelf, mijn twee dochters en onze kat. Een thuis dat blijft. Een thuis dat ons steunt, met een lach en een traan, met dekens op de bank, met middernachtelijke snacks en eindeloze knuffels. Een veilige plek waar zij konden groeien en ik kon genezen.

En toen was hij er plotseling. Onverwacht en zonder veel ophef, niet luidruchtig. Gewoon stil en oprecht, gewoon daar. Met een glimlach die mijn hart raakte als een zonnestraal. Met woorden die niets liever wilden dan er zijn. Zacht. Eerlijk en op de een of andere manier precies goed.

En plotseling was het er weer: die warmte. Die tinteling. Dat vage gevoel dat het hart niet vergeten is hoe het voelt om te leven.

We staan nog maar aan het begin. Ik weet niet waar onze reis naartoe zal leiden.

Het enige wat ik weet, is dat het goed voelt. Eerlijk. Zacht. Niet als vuurwerk, maar als een licht dat langzaam weer aangaat en me laat zien dat er zoveel meer mogelijk is dan ik mezelf toestond te geloven.

Misschien moet je eerst jezelf vinden om klaar te zijn voor iets nieuws. Ik heb mezelf, mijn meiden, mijn leven gevonden.

En nu ben ik er klaar voor om mijn hart weer een beetje te openen.

Niet omdat het moet, maar omdat ik het wil.