Een rustige blik achter de schermen van mijn dagelijkse leven als moeder

Het is nog donker buiten als ik wakker word. Niet door de wekker. Niet door mijn dochters. Maar door mijn gedachten. Nog voordat ik mijn ogen helemaal open heb, begint het te ratelen:

Wie heeft wat vandaag nodig? Heb ik aan alles gedacht? Wat moet ik absoluut later doen?

En hoewel de dag nog niet eens begonnen is, is mijn geest er al middenin.

Mentale last. Deze onzichtbare last die ik draag, ook al ziet niemand het.

Deze lijst die nooit geschreven is – maar er altijd is. Het constante denken, organiseren, plannen. Niet omdat ik het moet. Maar omdat niemand anders eraan denkt.

Als alleenstaande moeder komt alles op mij neer. Er is geen andere volwassene die voor me zorgt als ik moe ben. Niemand die de verantwoordelijkheid voor me op zich neemt. Ik ben er. Altijd. En eerlijk gezegd, ik geniet ervan. Maar soms is het gewoon te veel.

Dan zit ik daar met een glimlach op mijn gezicht en duizend tabbladen open in mijn hoofd.

Denk aan schoolwerk, tandartsafspraken, favoriete gerechten, zorgen, gesprekken,

Naar mijn werk, mijn verantwoordelijkheden, mijn meiden. En tussendoor vraag ik me af: waar ben ik eigenlijk?

Ik functioneer – omdat het niet anders kan. Maar ik heb het gevoel dat er dagen zijn waarop ik van binnen leegloop. Dat ik niet eens weet waarom ik plotseling prikkelbaar ben. En als ik diep van binnen kijk, weet ik: het is geen woede. Het is geen ongeduld. Het is gewoon te veel. Het duurt al te lang.

Ik heb geleerd sterk te zijn. Maar ik leer momenteel dat kracht ook betekent dat je eerlijk tegen jezelf moet zijn. Dat je moet toegeven dat al dat dagelijkse denken, plannen en piekeren een last kan zijn. Een last die je niet kunt zien. Maar die je wel voelt. Elke seconde.

Ik schrijf dit bericht omdat ik weet dat ik niet de enige ben. En omdat ik hoop dat wij moeders – vooral zij die een groot deel van de last alleen dragen – stoppen met onszelf te veroordelen als het even te veel wordt.

We zijn sterk. En toch mogen we moe zijn. We mogen aan onszelf denken. We mogen zeggen: ik heb een pauze nodig. Ik heb iemand nodig die voor me nadenkt. Ik heb ruimte nodig. Voor mezelf.

En weet je wat? Dit is geen luxe. Dit is zelfzorg. En het begint niet als alles uit elkaar valt, maar op het moment dat ik naar mezelf luister.

Misschien is deze tekst mijn kleine herinnering – voor mezelf. En misschien ook voor jou. Zodat we onszelf wat liefdevoller kunnen behandelen.

Met alles wat we dragen. En met alles wat we zijn.