Fris je huid op
Mein Weg zur inneren Stärke
Woorden over zelftwijfel, uitputting en de kracht die voortkomt uit eerlijk zijn tegen mezelf. Er was een tijd in mijn leven dat ik dacht dat innerlijke kracht betekende dat ik alles kon doorstaan. Dat ik volhield. Dat ik niet wankelde, niet viel, mezelf niet in twijfel trok. Dat ik functioneerde.
Voor het gezin. Voor de relatie. Voor het beeld dat ik van mezelf had geschetst.
Ik heb het heel lang zo gedaan. Vijftien jaar lang.
Ik was getrouwd, ik was moeder, ik maakte deel uit van een systeem – en op de een of andere manier ook weer niet. Omdat ik mezelf beetje bij beetje kwijtraakte. En het duurde even voordat ik dat überhaupt kon toegeven.
Ik was uitgeput.
Niet alleen moe van het dagelijkse leven, van alle taken, de to-do-lijstjes en het voortdurende multitasken.
Ik was van binnen moe. Moe van een leven dat van buiten goed voelde, maar van binnen steeds krapper werd.
Ik twijfelde aan mezelf. Was ik ondankbaar? Te gevoelig? Te veeleisend? Waarom kon ik niet gewoon tevreden zijn?
Maar iets in mij bleef maar praten. Een klein, stil stukje dat zei: "Er is meer. Meer dan deze rol. Meer dan dit uithoudingsvermogen."
En op een gegeven moment luisterde ik. Niet hardop. Niet dramatisch. Maar eerlijk.
Ik vertrok. Niet gehaast, niet boos. Maar met tranen, met angst, met een hart dat brak en toch een zucht van verlichting slaakte.
Het was niet makkelijk. Ik had mijn kinderen. Mijn fantastische tienerdochters, van wie ik meer hou dan van wat dan ook en die me nog steeds nodig hebben. Anders, maar niet minder. En ik ben er. Altijd.
Zelfs als ik moe ben. Zelfs als ik niet verder kan. Ik ben hier omdat ik van haar hou.
En omdat ik weer ademruimte krijg in dit nieuwe leven. Er zijn dagen dat ik 's nachts in bed lig en mezelf afvraag of ik alles wel goed doe, of ik wel goed genoeg ben, of ik wel sterk genoeg ben.
Maar weet je wat? Op zulke momenten herinner ik me: Kracht betekent niet dat alles soepel verloopt. Kracht betekent dat ik blijf. Ik houd vol. Ik houd mijn waarheid vol.
En ik sta weer op – niet perfect, maar wel echt.
Ik begon naar mezelf te luisteren. Niet altijd. Maar wel vaker. Ik leerde mezelf af te vragen: hoe voel ik me echt? En het antwoord niet te negeren, alleen maar omdat iemand iets van me nodig heeft.
Ik heb geleerd mijn grenzen te voelen en te benoemen. Niet omdat ik hard ben, maar omdat ik zacht ben – en ten slotte om bewust met mezelf om te gaan.
Deze stille kracht die daar groeit, is niet luidruchtig. Ze maakt zichzelf niet belangrijk. Maar ze is er. In elk eerlijk moment. In elke traan die niet weggeveegd wordt. In elke nee die ik zeg. En in elke ja die ik mezelf geef.
Ik schrijf dit niet omdat ik het gehaald heb. Ik schrijf omdat ik onderweg ben.
Omdat ik geloof dat er velen zijn zoals ik – moeders, vrouwen, mensen die op een gegeven moment voelden: het leven roept. En ik kan terugbellen.
Als je dit leest en je herkent jezelf hierin, dan komt dat misschien omdat je ook moe bent.
Misschien omdat je ook twijfelt. Misschien omdat je jezelf opnieuw evalueert.
Dan wil ik je zeggen: je bent niet alleen en je hebt geen ongelijk. Je kracht is er, ook al is die stil, en misschien juist daarom.